.jpg)
Schepper God, lieve Jezus,
Aan de vooravond van de geboorte van Josephine kom ik met
mijn gedachten bij U. Er is zo veel gebeurd de afgelopen maanden, met name sinds
11 maart jl. toen we via de Klinisch Geneticus van het Erasmus MC te horen
kregen dat in een aantal van de cellen van Josephine ‘Tetrasomy 5P’ was
geconstateerd…..
Ik hoef U niet uit te leggen waar we allemaal doorheen zijn
gegaan en hoe moeilijk de weken waren die vooraf gingen aan het besluit om
Josephine toch te aanvaarden, haar tot voltooiing te laten komen in mijn buik
en haar hele komst eigenlijk in Uw handen te leggen. U was er elk moment bij,
bij mij, bij Patrick en ook bij Julia en Eva die ongetwijfeld – hoe klein ze
ook zijn – een deel van dit hele proces hebben meegekregen. U weet ook hoe
Patrick en ik gezocht hebben naar een aanknopingspunt, iets waaraan we ons
konden vastklampen om de keuze voor onszelf te rechtvaardigen om Josephine te
houden. Maar dat was er niet –anders dan de woorden die Patrick ontving “mijn
Wil is wet” en haar naam die mij ook op 11 maart werd ingefluisterd: Josephine,
God vermeerdert zichzelf en / of God voegt toe.
Heel diep in mijn ziel was echter een sterk besef aanwezig
dat het groeiende leven in mijn buik niet aan mij toebehoort, dat ik niet
degene was die haar tot aanzijn had geroepen en daarom ook niet het recht had
om haar leven te beëindigen. Hoe groot de angst in mij ook was om me over te
geven aan haar komst in ons leven, het ontzag voor Uw leven gevende kracht in
mij aan Josephine was groter, de wens om te ‘gehoorzamen’ was groter. Al wist
ik op dat moment echt niet waarom dat gevoel zo sterk in mij aanwezig was.
Misschien was het mijn verlangen naar U, om U echt te leren kennen en het besef
dat het aanvaarden van Josephine de ultieme kans zou zijn om U nu echt in mijn
leven toe te laten en werkelijk te ontmoeten??? Waarschijnlijk was het dat, in
ieder geval voor mij op dat moment. In de weken die volgden, openbaarde U zich
aan mij via Uw Heilige Geest en liet U een bepaald geloof in mij ontstaan over
dat ziekte Uw wil niet is. Daarna leidde U mij naar informatie die mij liet
zien hoe Patrick en ik samen in de naam van Jezus deze hele situatie konden
omkeren door de medische diagnose over Josephine te verwerpen en vervolgens in
geloof genezing uit te spreken, door ons zelf maar ook door gebed van anderen.
En ik kreeg hoop, meer hoop dan dat ik ooit had kunnen denken. Uw Woord en
beloften én de gebeden van velen droegen mij door de moeilijke maanden heen en
zorgden er voor dat ik in geloof op haar genezing durfde te gaan vertrouwen. De
afgelopen maanden is tijdens de controles ook gebleken dat Josephine het
bijzonder goed deed, tegen alle verwachtingen in. En elke keer dankten wij U en
kregen we meer hoop op een gezond kind.
De afgelopen weken, nu haar geboorte steeds meer dichterbij
komt, vind ik het toch allemaal heel spannend worden; hoe ze er werkelijk
voorstaat. Hoewel mijn keuze tot overgave aan Uw wil niet anders is dan een
aantal maanden geleden, merk ik aan mezelf dat ik het lastig vind om echt blij
te zijn, echt te vertrouwen. Ik hoop elke dag toch zo dat ik ‘genoeg heb gebeden
en gezegend’ en ‘wat ik heb gedaan, goed genoeg heb gedaan’ om binnenkort een zo
gezond mogelijke Josephine te baren; gezond omdat U dat belooft in Uw Woord en
omdat ik er voor gekozen heb om Uw woord te geloven…. En dat geloof zou die
brug moeten zijn om haar genezing vanuit de geestelijke wereld op aarde te
manifesteren. De vermoeidheid slaat toe bij mij, die hitte begint op me in te
werken en elke dag wordt het een beetje meer vermoeiend, voel ik me verder af
komen te staan van mijn geloof en vertrouwen. En dat wil ik nu graag kwijt, met
U delen. Omdat ik onzeker ben over wat gaat komen. En nu wil ik die onzekerheid
bij U achterlaten, in vertrouwen dat U bij mij en ons hele gezin zal zijn, wat
er ook gebeurt en hoe het ook gebeurt. Ik las vandaag in het boek “De
oversteek” van W. Paul Young de volgende woorden:
“Maar ik ben erachter gekomen dat als je God de schuld geeft
van het kwade, er niemand overblijft die je kunt vertrouwen, en zo kon ik niet
leven”.
En die woorden gelden ook voor mij nu. Mijn vertrouwen,
geloof en hoop zijn op U gericht, mijn oog en hart zijn op U gericht. Zo wil ik
leven. Dat is de overgave in vertrouwen die stapsgewijs in mij is gegroeid en
nog steeds groeit, misschien juist op die momenten dat we weten dat wij niet de
regie in handen hebben, maar dat U de regisseur van ons leven bent. En ergens
voelt dat heel goed, ondanks diezelfde onzekerheid… ik voel dat U mij draagt,
en niet alleen mij maar ons allemaal. En ik vertrouw er op dat wat er ook gaat
komen, het ons zal laten getuigen van Uw enorme liefde voor Uw schepselen, voor
Uw kinderen. Dank U wel daarvoor.
In overgave,
Uw dochter Mirjam
