Vrije val in de armen van de liefde

Op 23 juli deze zomer schreef ik aan de vooravond van de geboorte van Josephine nog een bericht op mijn blog. Een blog dat gericht was aan de Schepper God en Jezus – een blog waarin ik mijn diepste hoop maar ook spanning uitte over de komst van onze jongste dochter die 2 dagen daarna, op 25 juli jl., werd geboren.

 

Laura Josephine Grace

• Laura - voor de overwinning over de duisternis die in Jezus naam is behaald in het leven van onze dochter;
• Josephine - de naam die ze van haar Schepper heeft gekregen;
• Grace - voor de enorme genade waarmee wij als gezin, maar zeker ook Josephine zelf, gezegend zijn door Hem in ons leven toe te laten en de afgelopen maanden op Hem te vertrouwen.

De reden waarom ik dit blog nu pas schrijf is omdat ik nog wilde wachten op de uitslag van het onderzoek van het navelstrengbloed van Josephine. In overleg met de artsen hadden we besloten om na haar geboorte bloed af te laten nemen om vast te stellen in welke mate zij nog cellen met het afwijkende chromosoompatroon zou hebben.

Hoewel direct na de geboorte van Josephine bleek dat onze baby in een uitstekende conditie was (Apgar 9 en na 5 minuten Apgar 10) en uit de echo’s die de radioloog de volgende dag maakte van haar hersentjes en organen ook bleek dat er geen afwijkingen te zien waren, was die uitslag van het bloedonderzoek voor ons toch doorslaggevend. Afgelopen week hebben wij van het ziekenhuis vernomen dat er geen afwijkend chromosoompatroon meer in haar cellen te vinden was….

 

Halleluja, prijs de Heer!

Groot, zeer groot was onze vreugde toen we dit mochten vernemen. En hoewel we al vanaf haar geboorte eigenlijk ‘wisten’ dat onze baby door Jezus was genezen, was dit voor ons toch de beroemde ‘kers op de taart’…. Het bewijs van haar genezing.

 

De geestelijke waarheid van Gods Woord overstijgt de aardse realiteit

De genezing van onze Josephine is een heel groot wonder dat volgens ‘aardse begrippen’ eigenlijk niet mogelijk is. Maar één van de dingen die ik de afgelopen maanden heb mogen leren, is dat er een ‘geestelijke werkelijkheid’ bestaat (in de Bijbel: Gods Woord) die de aardse werkelijkheid helemaal ondersteboven kan keren en altijd overstijgt. Voorwaarde daarvoor is dat we volledig in Jezus durven te geloven en niet twijfelen aan Zijn almacht, Zijn scheppingskracht en bovenal ZIJN LIEFDE VOOR ONS die werd geopenbaard aan het kruis op Golgotha!

Ik herinner me één ding heel goed uit de tijd dat Patrick en ik nog in het besluitvormingsproces zaten of we Josephine wel of niet zouden laten komen. Iets in mij zei “pas heb je gekozen om God toe te laten in je leven, deze zwangerschap afbreken betekent ook je afkeren van Hem”…. En ik hoopte dat wanneer ik zou besluiten om Josephine te laten komen, dit ook zou betekenen dat ik God en Jezus beter zou leren kennen. Dat Hij zich aan ons zou openbaren. En dat is gebeurd. En daar gaat deze blog nu over.

 

Ik ben Jahweh Rafa – Uw Geneesheer

In het Bijbelonderwijs van Andrew Wommack (te vinden o.a. op www.vergadering.nu/wommack) las ik in een uitgebreide Bijbelstudie dat het Gods wil voor iedereen is dat wij gezond zijn. Gezondheid is Zijn zegen, en ziekte is het gevolg van

·         het niet belijden van zonden

·         een aanval van de duisternis

·         het gevolg van de ‘gevallen schepping’ waarin wij leven

Door deze Bijbelstudie heel goed tot mijn hart door te laten dringen (en daarvoor was het overwinnen van een behoorlijke dosis ongeloof aan mijn kant echt noodzakelijk), begon deze waarheid uit Gods Woord mijn hart meer en meer te ‘verlichten’….

Mijn beeld van God was altijd een oceaan van onvoorwaardelijke en zeer diepe liefde.

Ziekte, zeker niet de prognose die Josephine had meegekregen, paste daarom volstrekt niet in mijn beeld van een eindeloos liefdevolle God die, met een bedoeling, een ernstig ziek en beperkt kind op aarde zou zetten voor ons. Toen ik op dezelfde website ook een filmpje zag met de getuigenis dat een baby met prognose Downsyndroom genezen ter wereld was gekomen, raakte ik overtuigd dat de waarheid van Gods Woord uitstijgt boven alle realiteit hier op aarde. Ik had op dat moment weinig om me aan vast te houden, behalve mijn prille maar toch vaste geloof in een liefhebbende God én mijn ontzag voor deze God dat diep in mijn ziel verankerd lag. Ik kon alleen niet verklaren hoe dat ontzag daar was gekomen. Het heeft er eigenlijk altijd al gezeten.

Het genezen van een afwijkend chromosoompatroon is iets dat op aarde niet kan. En daarom wist ik diep in mijn hart, dit kan alleen God voor Josephine doen. Voor haar genezing mochten wij aanspraak maken op het kruisoffer dat Jezus voor ons heeft volbracht. Dit waren

Woorden van hoop voor mijn bange hart.

Er waren een aantal Bijbelteksten die als ‘Woord van God’ heel diep op mij gingen inwerken. De eindeloze liefde van God begon door deze Bijbelteksten heen echt waarheid voor mij te worden en mij te overtuigen van Zijn Wil voor ons leven:

Jeremia 29:11

“Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven.” en

Romeinen 12:2

“Gods wil is het goede, volmaakte en volkomene”.

Het werk van de Heilige Geest in mij opende mijn hart en mijn verstand en verlichtte mij voor de waarheid van Gods Woord maar vulde mij (en ook mijn echtgenoot) met een bovennatuurlijk gevoel van rust en vrede in de moeilijke situatie waarin we verkeerden. De werkelijke betekenis van het kruisoffer van Jezus begon ook tot me door te dringen. Hij was niet alleen gestorven zodat al onze zonden vergeven zijn, maar Hij heeft ook onze ziekten en ongemakken gedragen.

“En als Hij dat heeft gedaan voor iedereen, dan heeft Hij dat ook voor Josephine gedaan”, werd mijn werkelijkheid. Vanaf dat moment weigerde ik om te twijfelen aan Gods beloften in Zijn Woord en begon ik te geloven in Zijn liefdevolle beloften voor ons én in de genezing van Josephine.

Hier volgt nog een aantal van de Bijbelteksten waarbij ik werd bepaald:

Maleachi 3:20

“Maar voor jullie die ontzag voor mijn naam hebben zal de zon stralend opgaan, de zon die gerechtigheid brengt en genezing in haar vleugels draagt. Huppelend als kalveren die op stal hebben gestaan zullen jullie naar buiten komen”.

Jesaja 53:3-5:

“Hij was veracht en van mensen verlaten, een man van smarten en vertrouwd met ziekte, ja, als iemand, voor wie men het gelaat verbergt; hij was veracht en wij hebben hem niet geacht. Nochtans, onze ziekten heeft hij op zich genomen, en onze smarten gedragen; wij echter hielden hem voor een geplaagde, een door God geslagene en verdrukte.  Maar om onze overtredingen werd hij doorboord, om onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op hem, en door zijn striemen is ons genezing geworden”.

Op de website van Willem de Vink http://www.willemdevink.nl/index.php/artikelen/153-gezondheid-en-genezing  staat verder een fantastische uitleg over de genezing die God ons in Zijn Woord belooft en waar ik persoonlijk veel inzicht uit gehaald heb.

De duisternis overwonnen, het Goddelijk licht straalt

Eén van de dingen die in het hele proces in de strijd om leven of dood van Josephine van groot belang voor ons is geweest, was dat er veel voor ons is gebeden door godvrezende mannen en vrouwen die God op onze weg had geplaatst. Onze strijd maakte in werkelijkheid ook deel uit van de strijd tussen het Licht van God en de duisternis van Satan die nu ook op aarde plaats vindt.

Josephine heeft haar leven (behalve aan God) te danken aan zeer betrokken mensen die ik graag bij naam hier wil noemen: Robert en Margo van Mierlo (www.leveningod.nl), Jan Zijlstra (www.wingsofhealing.nl), Marien Wegeling, Adriaan Mels en Willemien Schouten, Anne Lagemaat en de vele andere Christenen die voor Josephine’s genezing en onze draagkracht constant hebben gebeden.

Zoals één van hen, Samentha Hooghwerff, eens zei:  “het gebed van een rechtvaardige vermag veel”…. Dankzij de liefdevolle betrokkenheid en gebeden van heel veel mensen is de strijd over het leven van Josephine in de Hemelse Gewesten beslecht in haar voordeel, in haar genezing. De duisternis heeft Jezus overwonnen en door Zijn striemen, Zijn bloed was ook voor haar genezing al betaald. Het was de taak van Patrick en mij om die waarheid in ons hart te verankeren en ‘in geloof’ te aanvaarden. Daardoor kon God zijn wonder voor Josephine verrichten.

Wij genieten nu intens van ons kleine wonderkind waarin (zoals Irene Segers op de Facebook pagina van Leven in God zei): “de duivel is overwonnen en het Licht van God straalt”.

 

 

Aan de vooravond van haar komst

 

 

 

Schepper God, lieve Jezus,

Aan de vooravond van de geboorte van Josephine kom ik met mijn gedachten bij U. Er is zo veel gebeurd de afgelopen maanden, met name sinds 11 maart jl. toen we via de Klinisch Geneticus van het Erasmus MC te horen kregen dat in een aantal van de cellen van Josephine ‘Tetrasomy 5P’ was geconstateerd…..

Ik hoef U niet uit te leggen waar we allemaal doorheen zijn gegaan en hoe moeilijk de weken waren die vooraf gingen aan het besluit om Josephine toch te aanvaarden, haar tot voltooiing te laten komen in mijn buik en haar hele komst eigenlijk in Uw handen te leggen. U was er elk moment bij, bij mij, bij Patrick en ook bij Julia en Eva die ongetwijfeld – hoe klein ze ook zijn – een deel van dit hele proces hebben meegekregen. U weet ook hoe Patrick en ik gezocht hebben naar een aanknopingspunt, iets waaraan we ons konden vastklampen om de keuze voor onszelf te rechtvaardigen om Josephine te houden. Maar dat was er niet –anders dan de woorden die Patrick ontving “mijn Wil is wet” en haar naam die mij ook op 11 maart werd ingefluisterd: Josephine, God vermeerdert zichzelf en / of God voegt toe.

Heel diep in mijn ziel was echter een sterk besef aanwezig dat het groeiende leven in mijn buik niet aan mij toebehoort, dat ik niet degene was die haar tot aanzijn had geroepen en daarom ook niet het recht had om haar leven te beëindigen. Hoe groot de angst in mij ook was om me over te geven aan haar komst in ons leven, het ontzag voor Uw leven gevende kracht in mij aan Josephine was groter, de wens om te ‘gehoorzamen’ was groter. Al wist ik op dat moment echt niet waarom dat gevoel zo sterk in mij aanwezig was. Misschien was het mijn verlangen naar U, om U echt te leren kennen en het besef dat het aanvaarden van Josephine de ultieme kans zou zijn om U nu echt in mijn leven toe te laten en werkelijk te ontmoeten??? Waarschijnlijk was het dat, in ieder geval voor mij op dat moment. In de weken die volgden, openbaarde U zich aan mij via Uw Heilige Geest en liet U een bepaald geloof in mij ontstaan over dat ziekte Uw wil niet is. Daarna leidde U mij naar informatie die mij liet zien hoe Patrick en ik samen in de naam van Jezus deze hele situatie konden omkeren door de medische diagnose over Josephine te verwerpen en vervolgens in geloof genezing uit te spreken, door ons zelf maar ook door gebed van anderen. En ik kreeg hoop, meer hoop dan dat ik ooit had kunnen denken. Uw Woord en beloften én de gebeden van velen droegen mij door de moeilijke maanden heen en zorgden er voor dat ik in geloof op haar genezing durfde te gaan vertrouwen. De afgelopen maanden is tijdens de controles ook gebleken dat Josephine het bijzonder goed deed, tegen alle verwachtingen in. En elke keer dankten wij U en kregen we meer hoop op een gezond kind.

De afgelopen weken, nu haar geboorte steeds meer dichterbij komt, vind ik het toch allemaal heel spannend worden; hoe ze er werkelijk voorstaat. Hoewel mijn keuze tot overgave aan Uw wil niet anders is dan een aantal maanden geleden, merk ik aan mezelf dat ik het lastig vind om echt blij te zijn, echt te vertrouwen. Ik hoop elke dag toch zo dat ik ‘genoeg heb gebeden en gezegend’ en ‘wat ik heb gedaan, goed genoeg heb gedaan’ om binnenkort een zo gezond mogelijke Josephine te baren; gezond omdat U dat belooft in Uw Woord en omdat ik er voor gekozen heb om Uw woord te geloven…. En dat geloof zou die brug moeten zijn om haar genezing vanuit de geestelijke wereld op aarde te manifesteren. De vermoeidheid slaat toe bij mij, die hitte begint op me in te werken en elke dag wordt het een beetje meer vermoeiend, voel ik me verder af komen te staan van mijn geloof en vertrouwen. En dat wil ik nu graag kwijt, met U delen. Omdat ik onzeker ben over wat gaat komen. En nu wil ik die onzekerheid bij U achterlaten, in vertrouwen dat U bij mij en ons hele gezin zal zijn, wat er ook gebeurt en hoe het ook gebeurt. Ik las vandaag in het boek “De oversteek” van W. Paul Young de volgende woorden:

“Maar ik ben erachter gekomen dat als je God de schuld geeft van het kwade, er niemand overblijft die je kunt vertrouwen, en zo kon ik niet leven”.

En die woorden gelden ook voor mij nu. Mijn vertrouwen, geloof en hoop zijn op U gericht, mijn oog en hart zijn op U gericht. Zo wil ik leven. Dat is de overgave in vertrouwen die stapsgewijs in mij is gegroeid en nog steeds groeit, misschien juist op die momenten dat we weten dat wij niet de regie in handen hebben, maar dat U de regisseur van ons leven bent. En ergens voelt dat heel goed, ondanks diezelfde onzekerheid… ik voel dat U mij draagt, en niet alleen mij maar ons allemaal. En ik vertrouw er op dat wat er ook gaat komen, het ons zal laten getuigen van Uw enorme liefde voor Uw schepselen, voor Uw kinderen. Dank U wel daarvoor.

In overgave,

Uw dochter Mirjam

 

 

 

Maak van je leven een kunstwerk

Het licht

Het licht, Gods witte licht, breekt zich in kleuren:

Kleuren zijn daden van het licht dat breekt.

Het leven breekt zich in het bont gebeuren,

En mijn ziel breekt zich als ze woorden spreekt.

Slechts die zich sterven laat, kan 't leven beuren:

O zie mijn bloed dat langs de spijkers leekt!

Mijn raam is open, open zijn mijn deuren

Hier is mijn hart, hier is mijn lichaam: breekt!

De grond is zacht van lente. Door de bomen

Weeft zich een waas van groen, en mensen komen

Wandelen langs de vijvers in het gras

Naakt aan een paal geslagen door de koorden,

Ziel, die zichzelve brak in liefde en woorden:

Dit zijn de daden waar ik mens voor was.

Uit: De wandelaar, 1916.

 

Eén van de dingen waar ik mijn creativiteit goed in kwijt kan, is het maken van een jaarlijks fotoalbum voor de kinderen. We proberen hen elke verjaardag een fotoboek te geven (dat ik meestal digitaal maak via de website van de Hema), waarin de hoogtepunten uit hun leven van het jaar daarvoor zijn opgenomen. Het is zo leuk om mee bezig te zijn. Tegenwoordig kun je zo’n digitaal fotoalbum heel leuk ‘pimpen’ en tot nu toe ziet het eindresultaat er steeds heel kleurrijk en vrolijk uit. Ik probeer hun leven ‘te vatten’ in een boek waarin kleur de overhand heeft, en probeer de herinneringen op te slaan in een ‘kunstwerk’ waar ze hoop ik met veel liefde op terug kunnen blikken.

Een bijzondere dame,  Rita Meertens, die ik een aantal jaren geleden heb leren kennen, heeft als lijfspreuk “Maak van je leven een kunstwerk” voor haar bedrijf ‘Kunst in Zaken’ (www.kunstinzaken.nl). Eén van de boeken waardoor zij werd geïnspireerd (en waardoor ik op mijn beurt ook werd geïnspireerd) is ‘The Artist’s Way’ van Julia Cameron, waarin een spiritueel pad naar Goddelijke creativiteit uiteengezet wordt.

Maar hoe maak van je van je eigen leven een kunstwerk?

Echte inspiratie om met de aan jou gegeven talenten en eigenschappen een kunstwerk van je leven te maken, ontstaat wanneer je het Licht van God als Schepper van en door jou heen laat schijnen. Wanneer je niet ‘uit eigen kracht’ meer dingen doet, maar het Licht van onze Schepper jou laat inspireren om van jouw leven een kunstwerk te maken. En daarvoor is overgave nodig. En een bewust beeld van wie die Schepper God nu eigenlijk is (mijn beeld: onvoorwaardelijke, scheppende en genezende LIEFDE). Het is namelijk vrijwel onmogelijk om tot overgave aan iets of iemand te komen, als je niet weet waaraan je je overgeeft. Mijn steeds scherper wordende beeld van God zoals hierboven omschreven, nodigt mij ook steeds meer uit om me te openen voor het Goddelijke Licht en dat door mijn leven heen te laten schijnen, me dus over te geven aan de Goddelijke wil voor mijn leven, om daardoor in mijn Goddelijke bestemming te komen. Daarvoor moet ik ook ‘heel’ worden. Bereid zijn om me door God te laten genezen van het incomplete beeld dat ik nog heb van mezelf en in plaats daarvan het beeld te worden van de compleetheid waaruit ik ben geschapen.  Daarmee laat ik ook aan anderen zien wie zij werkelijk zijn.

In mijn eigen leven komt het thema ‘overgave’ momenteel zeer nadrukkelijk tot uitdrukking vanwege mijn zwangerschap van Josephine. In één van mijn eerdere blogs heb ik dat al beschreven. “Overgave is leren leven uit wat je gegeven wordt”…..

“De weg van God is niet iets anders dan het gewone leven, maar ligt er midden in. Het gaat om omkering: niet meer vanuit je eigen projecten in het leven staan, maar oog krijgen voor wat er naar jou toekomt en wat er van binnenuit in je beweegt. In deze periode gaat het om een groeiende openheid voor wat er aan je gegeven wordt, met wie je verbonden bent, hoe de weg jóu wil gaan. De concrete gebeurtenissen van je leven zijn niet zonder bevrijdende mogelijkheden, of ze nu positief of negatief zijn”. 

Verder las ik over overgave de volgende, prachtige woorden:

"Het belangrijkste wat je in het spirituele leven kan bereiken, is totale overgave. Overgave betekent je gewonnen geven, alles daarvoor opgeven. Om je te kunnen overgeven, moet je vrij zijn van verlangen, haat, gehechtheid, woede, hebzucht, bedrog, emotie, hartstocht, jaloezie, kwaadaardigheid, wraakgevoelens, arrogantie, opschepperij en ego. Totale overgave wil zeggen: jouw wil loslaten en drijven op de zee van de goddelijke wil. Een vrije geest die zich heeft overgegeven zal vrede, kalmte en de kracht van zuiverheid ervaren. Het betekent dat je alles geeft wat van jou is, je innerlijk en je uiterlijkheden - volledig, absoluut, zonder er iets voor terug te verlangen en zonder voorwaarden. Dit kun je niet direct. Het kost vele jaren van oprechte oefening en ervaring om je volledig aan God te kunnen overgeven. Maar hoe vollediger je overgave is en hoe oprechter je dit doet, hoe beter God voor jou zal zorgen. Het Goddelijke zal je alles geven wat je nodig hebt om te overleven op het spirituele pad. Als je echt op God vertrouwt kan je je gemakkelijk overgeven. Als je echt gelooft dat alles goddelijk is en het Goddelijke in alles is… Als je oprecht gelooft dat de Goddelijke Vader en Moeder altijd bij je zijn, dan zorgt Hij / Zij voor jou als Zijn / Haar kleine kind en geef jij je aan Hem/ Haar over. Net als ouders en kinderen. Zij beschermen hun kindje altijd. Je krijgt misschien met moeilijkheden te maken, maar je moet ze zien als testen waarmee je je overgave kan oefenen. Die proeven zullen je geloof versterken en je in staat stellen dichterbij volledige overgave te komen. Totale overgave wil zeggen dat je geen twijfels of vragen hebt. Dat je gelooft in de ultieme Goddelijke werkelijkheid die zich om jou zal bekommeren. Dat je in deze wereld enkel en alleen belangstelling hebt voor het Goddelijke. Alles wat je doet, elke handeling die je verricht, elk woord dat je spreekt, is in het belang van God of van Gods spirituele werk. Zonder aan je wereldse zelf te denken, leef je om anderen het goddelijk licht te brengen. Dat is totale overgave. Als je ook maar enige reserve of twijfel koestert, dan heb je je niet overgegeven. Sommige mensen proberen hun egocentrische verlangens en wereldse geneugten te combineren met het goddelijke leven. Dat is geen overgave. Dat is gesjacher op het spirituele pad. Als je het ware wil, zal je oprecht en eerlijk moeten zijn. Als je wil dat God en je spirituele meester (voor mij is dat Jezus) voor altijd in je hart leven, dan moet je zuiver zijn en leeg. Alleen dan kan je hen een blijvend plaatsje in je hart geven. Als je daar ook nog allerlei onzuivere krachten bewaart, is er voor hen geen ruimte. Je moet God niet de schuld geven van je eigen tekortkomingen. Word niet boos op je meester en klaag niet over hem. Alle gedachten zijn tijdelijk en meestal bedrieglijk van aard. Besef dat je boosheid en ontsteltenis onzuiverheden in jezelf zijn. Als je nog niet vrij bent van onzuiverheden, wil dit zeggen dat je nog niet tot overgave bent gekomen. Een geest die zich heeft overgegeven kent onder alle omstandigheden vrede, is onder alle omstandigheden gelukkig en is vervuld van goddelijke liefde, wat er ook gebeurt".

Overgave aan God is dus het beginpunt van het tot stand brengen van jouw door God geïnspireerde ‘kunstwerk’ en dat ziet er voor iedereen anders uit. Mensen komen in hun door God voorziene bestemming als ze zich laten openbreken door God en het Licht van God door hen heen laten werken. Door vast te houden aan onze eigen ‘wereldse plannen’ lopen we vaak vast in het leven. Een crisis (ontslag, scheiding, ziekte, burn-out of iets dergelijks) is dan vaak nodig om ons wakker te schudden en te laten zien dat we zijn afgedwaald van onze oorspronkelijke – door God voorziene – bestemming in het leven. We zijn allemaal  voorbestemd om elk op onze eigen manier met onze eigen talenten het Koninkrijk van God op aarde te brengen maar daar ook van te genieten. Dat is God's wil voor al Zijn schepselen. God's Koninkrijk op Aarde brengen is een begrip dat misschien nadere definitie behoeft. Het betekent in de meest brede zin van het woord dat al het goeds dat God voor de mens in gedachten heeft (overvloed, gezondheid, vrede, liefde etc.) op aarde beschikbaar komt voor een ieder. Niet alleen voor een select gezelschap zoals nu nog teveel het geval is. Nee, voor al Zijn schepselen. En daarvoor zijn Lichtdragers nodig; mensen die bereid zijn om door middel van hun gaven en talenten, mee te bouwen aan dat Goddelijke Koninkrijk. Mensen die bereid zijn om in hun Goddelijke bestemming te komen en van daaruit God's Licht waarin alle goeds besloten ligt, op aarde te manifesteren. Mensen die bereid zijn om vanuit de Christus-geest te leven en daarmee de nieuwe hemel op aarde te laten komen. Die dit Koninkrijk van God vanuit een door de Christus-geest gevuld hart met onvoorwaardelijke liefde naar de aarde 'toetrekken'.

Romeinen 12: 1-2 :

Het ware offer

Ik vermaan u dan, broeders, met beroep op de barmhartigheden Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levend, heilig en God welgevallig offer: dit is uw redelijke eredienst.  Leef volgens de wil van God. Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen, want dat is de ware eredienst voor u.  En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.  

En wat betekent dat dan precies, dat Koninkrijk van God op aarde brengen? Ds. Roger Dragstra brengt het als volgt onder woorden:

“Op het aanrecht van de keuken stond een prisma. Mijn vader had hem meegebracht. Ik was toen een jongen van een jaar of dertien. Onder het eten viel het licht van de zon in het prisma. Op de muur in de keuken verscheen een kleine, maar zeer felle regenboog. Natuurkunde in onze eigen keuken. Dat was indrukwekkend, maar het was meer dan dat. Tot op dat moment was voor mij daglicht ‘gewoon licht’ geweest. Nu zag ik de veelheid aan kleuren en dat maakte indruk.

Jezus zegt van zichzelf: ‘Ik ben het licht van de wereld’ (1). Daarmee maakt Hij de profetie van hoop waar, die als een belofte voor Israël was gegeven. De profeet Jesaja schreef: Het volk dat in duisternis wandelt, zal een groot licht zien (2). De manier waarop Jezus Zijn leven heeft geleefd, is het licht te midden van de duisternis. En als Zijn leven uiteindelijk ‘breekt’ aan het kruis, wordt de ultieme kleur van het koninkrijk van God zichtbaar: het bloedrood van genade en vergeving. Dat is de kleur van nieuw leven, heelheid met de Schepper, heelheid van de schepping, hoop! De duisternis heeft het licht en – mag ik het zo zeggen – de kleuren van het Koninkrijk niet gegrepen. De apostel Johannes wijst ons later ook op het stralende licht van Christus in het nieuw Jeruzalem (3). Als Johannes dat zo – door de Geest van God geleid – mag schrijven, is dat een geweldige hoop voor de hele schepping.

Jezus’ volgelingen: lichtdragers

De schepping leeft in duisternis, de kleuren van God lijken in onze tijd flets te worden. Soms kun je de dreiging voelen dat het licht van God uitgaat. Maar de Bijbel getuigt daar telkens tegenin: de volken zullen leven in het licht van Christus. Met de komst van Jezus komt alles in een ander licht te staan. Er valt een heel ander licht op de schepping en het leven. Licht als indringend bijbels beeld en als contrast met het duister van de wereld. Als we verder kijken, komen we iets persoonlijk uitdagends op het spoor. Jezus zegt aan het begin van de Bergrede namelijk: ‘Jullie zijn het licht in de wereld’(4). Daarmee gaat het dan ineens over de navolgers van Jezus. Het spotlicht valt dan op jou en mij. Wij, licht in deze wereld! Of roept dat bij jou juist een vraagteken op in plaats van een uitroepteken? De vraag die in ieder geval in mij opkomt is: welke kleuren worden zichtbaar als mijn licht gebroken wordt in het prisma van het dagelijks leven?

Als Jezus zegt dat wij het licht in de wereld zijn, dan nodigt Jezus ons uit om in ons eigen leven de kleuren van het koninkrijk van God te laten zien. Het is een oproep tot navolgen van Jezus. Geen opdracht tot het vertellen van de boodschap van het Evangelie, maar de opdracht het Evangelie te leven en daarmee kleur te geven aan onze omgeving. Het plaatst ons, mag ik het zo sterk zeggen, voor de noodzaak om als burgers van Jezus’ koninkrijk kleur te bekennen. Niet opgaan in de massa of in het postmoderne iedereen-heeft-zijn-eigen-waarheid, of ons in alle druk en drukte laten opslokken door de duisternis, maar leven als mensen van het licht. De kleuren van het Koninkrijk uitleven. Een uitdagende opdracht, nietwaar? Maar hoe is ons leven dan licht, hoe krijgt ons leven de kleuren van het Koninkrijk?

Kleur bekennen

Jezus’ onderwijs in de Bergrede geeft ons de handvatten voor het kleur bekennen. Het gaat Jezus in dit onderwijs om een totaal andere manier van leven. Niet om een nieuwe wet, maar om een nieuwe manier van leven. De koninklijke manier.

Het Koninkrijk van God op aarde brengen betekent dus niet voor jezelf alleen leven maar leven voor en met anderen. Jouw talenten gebruiken om het Licht van God wakker te maken in anderen, waardoor ook zij een Lichtdrager kunnen worden. God’s Licht door jou heen de wereld in laten schijnen waardoor de fletsheid van het leven verdwijnt en meer kleur krijgt omdat jij daarin aanwezig bent.

 

 

 

 

 

Ik word blij van kleuren (waarschijnlijk zoals iedereen). Kleuren, symmetrie, balans, harmonie zijn kenmerken die bepalend zijn voor mijn welzijn. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen kleuren die op een diep gevoelsniveau met hem of haar resoneren; waar we ons goed bij voelen. Voor mij zijn die kleuren blauw-indigo, roze, violet en parelmoer.

 

 



 

 

Kleur geeft uitstraling aan het leven, geeft dimensie aan wat speelt in de geest en ziel van een mens en heeft zelfs kracht in zich om negatieve gevoelens te transformeren naar positieve gevoelens.  Kleuren zijn een manifestatie van God’s Licht dat in werking treedt zodra het door een prisma schijnt. Heel diep in mezelf voel ik God’s uitnodiging ook aan mij om Zijn Licht via het prisma van mijn leven te laten breken door overgave aan de Goddelijke wil en zo een stukje van het Koninkrijk van God op aarde te brengen. Dat is de tijd waarin wij nu leven, dat is de taak waar wij met elkaar voor staan. Dat is ook wat ik hoop met mijn leven tot stand te brengen. Zonder aan je wereldse zelf te denken, leef je om anderen het goddelijk licht te brengen. Dat is totale overgave.
Ik wil graag nog twee linkjes geven waaruit blijkt hoe God in het leven van mensen en hun talenten doorwerkt. 

• Karlheinz Stockhausen: met religie had Karlheinz Stockhausen (1928-2007) niet zo veel. Met God des te meer. Een god in de kosmische betekenis, zwevend in het zwerk, in de harmonie der sferen. God als alomvattende geest, die de wereld als eenheid ziet, culturen tot elkaar wil brengen. Een krachtige explosie van God’s Licht en geluid dat tot expressie komt in het kunstwerk van zijn leven!

http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/archief/article/detail/1874909/2011/04/14/God-in-geuren-en-kleuren.dhtml 

• De schilderes Willemien Schouten maakt prachtige portretten van mensen waarin zij heel duidelijk de schoonheid van elk mens laat weerspiegelen zoals die door God’s hand in de mens gelegd is: www.willemienschouten.nl. Het volgende gedicht vind ik bijzonder typerend voor haar werk, wie zij is en hoe God door haar handen heen werkt om de schoonheid van ieder mens zichtbaar te maken:

Kleur bekennen

Je bent kleurenblind, je houdt je gesloten,
bent bang voor het licht, hebt zelden genoten.
Waarom toch heb jij jezelf zo verstoten,
heb je jezelf zo verstoten?

Jij grijze muis, wie leert je zo kennen,
het veilige midden, de waarheid ontkennen.
Wanneer durf jij nu eens, wanneer durf jij nu eens,
durf je eens kleur te bekennen?

Schilder je leven in duizenden kleuren,
speel met de stralende kleur van Gods licht.
Durf maar, probeer maar - en zie het gebeuren:
die heldere kleur die verruimt je zicht.

Kijk om je heen, ontdek het wonder:
vind God in een vriend;
wordt stil en bewonder, ontdek dan, ontdek dan,
daar wil geen mens ooit meer zonder,
daar wil geen mens ooit zonder!

Doe met ons mee, er valt iets te vieren,
kleurrijk en licht; door niets te ontsieren.
Gods vrede kent, Gods vrede kent,
kent geen gesloten vizieren:

Schilder je leven in duizenden kleuren,
speel met de stralende kleur van Gods licht.
Durf maar, probeer maar - en zie het gebeuren:
die heldere kleur die verruimt je zicht.
Schilder je leven in duizenden kleuren.
Durf maar, probeer maar - en zie het gebeuren.

Schilder je leven in duizenden kleuren,
speel met de stralende kleur van Gods licht.
Durf maar, probeer maar en zie het gebeuren:
die heldere kleur die verruimt je zicht (3x).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liefde in actie: een gevoel van respect meegeven aan je kind!

De afgelopen twee weken zijn de kinderen bijna allemaal vrij geweest vanwege de meivakantie. Zo ook onze oudste, Julia, die inmiddels in groep 3 zit. Vandaag verzuchtte een collega-moeder dat ze blij was dat haar kids weer naar school gingen. Ik kon niet anders dan beamen….

De laatste week hebben Patrick en ik tot onze grote schrik en frustratie een enorme achteruitgang in het gedrag van onze oudste dochter gezien. Haar wijze van reageren op het geven van een vermaning of een correctie, was iets waar onze haren recht van overeind gingen staan. Opmerkingen als “waar bemoei jij je eigenlijk mee” en met een heel uitdagend toontje, handen op de heupen en minachtende blik naar mij “oh, mama is boos aan het worden…” hebben mij de afgelopen week werkelijk tot het uiterste gedreven. Afgelopen week ben ik zo vreselijk boos geworden op Julia  nadat ze voor de zoveelste keer zich onbeschoft gedroeg, dat ik letterlijk bijna weeën kreeg en een dag harde buiken heb gehad. Patrick en ik hebben dit soort buien wel vaker met haar meegemaakt, maar nu ging het echt over het randje. Als je oudste zeven jaar oud is en dit gedrag vertoont, dan is ingrijpen erg hard nodig. Er wordt niets meer getolereerd aan brutale monden, niet luisteren of rebellerend (= trots in actie) gedrag. Ze mocht vandaag niet trakteren op school (ze is in de vakantie jarig geweest) totdat ze beter gedrag laat zien en we gaan ook geen kinderfeestje organiseren, ook totdat ze beter gedrag laat zien. (Gelukkig is het vandaag heel goed gegaan en mag ze morgen trakteren; ik vind het namelijk 'deep down' echt niet leuk om zo streng te moeten zijn).

 

Na een aantal dagen zien we al stukken verbetering; Julia heeft besef genoeg van wat moreel goed en fout gedrag is. Die richtingaanwijzer zit echt in haar, maar ze is nog niet altijd sterk genoeg om weerstand te bieden aan bepaalde impulsen. Ook heeft ze aangegeven dat ze dit gedrag laat zien omdat andere kinderen zich ook zo gedragen, om zich te kunnen handhaven in de groep. Aan ons, haar ouders, dus ook de taak om haar daarin te corrigeren en geen ruimte te laten. Daar corrigeren we niet alleen in, daar bidden we ook voor. Als ik iets namelijk ontzettend storend vind, dan zijn het wel kinderen en volwassenen zonder respect voor anderen of gevoel voor verhoudingen ten opzichte van gezag (in de meest brede zin van het woord; ouders, opa's en oma's, oudere familieleden, leraren op school, politie en alle andere gezagsdragers).

Geen respect of gevoel voor verhoudingen weerspiegelt op het diepste niveau namelijk ook een gebrek aan respect of gevoel voor verhoudingen met onze Schepper en is vaak een directe aanval van de duisternis. De Bijbel zegt hier heel duidelijk over "Kinderen, wees gehoorzaam aan je ouders uit ontzag voor de Schepper, want zo hoort het. Toon eerbied voor je vader en moeder, dan zal het je goed gaan en je zal een lang leven op aarde hebben" (Efeziërs 6:1-3).

Als kinderen dit gebod niet gehoorzamen, dan kan dat hen niet alleen beroven van al het goeds wat voor hen door hun Schepper in dit leven is weg gelegd, maar het kan bovendien hun leven verkorten. Voor degenen onder de lezers van dit blog die de Bijbel niet kennen of willen kennen, de waarheid van deze woorden valt niet te ontkennen. Iedereen realiseert zich dat een respectvolle houding betere relaties met onze medemensen oplevert en minder frustraties en ruzies. Het feit dat we de lengte en kwaliteit van het leven van onze kinderen kunnen beïnvloeden is al genoeg reden om voor hen te bidden en hen te onderwijzen over het belang van respect en gehoorzaamheid en hen waar en wanneer nodig, terecht te wijzen. Dat is 'liefde in actie' voor onze kinderen!!!

We hebben ook de hulp van school ingeroepen om samen met ons dit pad te bewandelen en Julia is daarvan op de hoogte. Ze vindt het niet leuk, maar we zijn heel duidelijk naar haar geweest dat haar rebellie geen fijne dingen oplevert, nu niet maar later in haar leven al helemaal niet. In mijn nabije omgeving heb ik een aantal mensen gezien die door hun trotse en rebellerende houding veel relaties onherstelbaar beschadigd hebben en daardoor een eenzaam en liefdeloos bestaan hebben gekregen. We hebben Julia uitgelegd dat we net zo lang zullen doorgaan, totdat ze dit rebellerende gedrag heeft losgelaten. Gehoorzaamheid en respect leidt namelijk tot veiligheid en een hogere kans op een lang en vredig leven. En dat wil toch elke ouder voor zijn of haar kind? Ik in ieder geval wel voor die van mij!

Natuurlijk hebben we Julia ook haar verhaal laten vertellen. Op vragen van wie ze bepaald gedrag heeft geleerd, of bepaalde dingen die ze zegt heeft gehoord (in geen geval is dat bij ons thuis geweest), hebben we helaas moeten constateren dat het veelal kinderen van school zijn geweest.

Nu heb ik zelf ook meerdere keren gezien hoe kinderen volstrekt zonder van kleur te verschieten zich zo disrespectvol naar andere kinderen of volwassenen (onder andere ook naar mij) hebben opgesteld, dat ik met pijn in mijn hart moet constateren dat dit voor een groot deel te maken moet hebben met de wijze waarop de ouders reageren (of beter gezegd: vaak niet reageren)…… kinderen van zes, zeven jaar die inmiddels zo’n groot ego ontwikkeld hebben, en volstrekt geen besef van verhoudingen. Er wordt op elkaar gescholden, kinderen minachten elkaar. Geen enkel kind begint zo in het leven, maar wordt wel gevormd door de wijze waarop ouders het gedrag bijsturen en een gevoel van normen en waarden kunnen en willen bijbrengen. Ik weet van mezelf dat ik Julia direct aanspreek op haar gedrag wanneer ik zie of hoor dat zij zich disrespectvol naar anderen opstelt. En ik laat er bij haar geen twijfel over bestaan dat ik dat volstrekt niet accepteer. Ik kies geen partij voor haar en maak haar heel duidelijk dat ze zich zo niet mag gedragen. Met andere woorden: ik corrigeer direct en dat doet mijn echtgenoot ook.

Van ouders van bepaalde kinderen weet ik echter ook dat ik hen niet hoef aan te spreken op het gedrag van hun kroost, omdat ze dat zelf ook niet doen. Ze laten dat achterwege, uit gemakzucht of tijdgebrek of omdat ze het zielig vinden om hun kind te corrigeren….. of (nog erger) ze hebben niet eens in de gaten dat hun kind met een enorm ego rondloopt of vanuit eigen frustratie en minderwaardigheidsgevoelens andere kinderen pest…. Dat zijn de moeilijke gevallen; wanneer je elkaar als ouders al niet kunt aanspreken op het negatieve gedrag van onze kinderen.

Als wij met z’n allen willen dat onze wereld een betere plek voor ons kroost wordt, dan wordt het echt tijd dat we als ouders, veel meer nog dan nu het geval is, gaan aansturen op het respectvolle en gehoorzame gedrag van onze kinderen. En in de eerste plaats leren onze kinderen dat van ons.

Volgende keer meer over “maak van je leven een kunstwerk” (The Artist’s Way), zijn wij nu zielig of niet en ‘levenskunst’ als wetenschap!

Liefs,

Mirjam

Wie zijn wij? Onze geest of onze beperkingen?

Ik kan de weg niet overzien

Die ik zal moeten gaan

Maar ik houd mij aan de liefde vast

Die geeft mij steeds de richting aan

Ik houd mij vast aan de liefde

Zij klinkt als een zacht gefluister

“Volg toch mijn weg, al wordt hij soms steil en zwaar”

Ik hoor haar stem en luister….

 

Iets dat mij de afgelopen week enorm heeft getriggerd was een filmpje op de Facebook groep ‘Leven in God’ over een zwaar autistisch meisje – Carly Fleischman - die op 11-jarige leeftijd van haar ‘zelf’ liet horen toen ze het gebruik van een laptop in de vingers kreeg. Voor degenen die belangstelling hebben, hieronder staat de link naar het filmpje. Het is erg indrukwekkend….

https://www.facebook.com/photo.php?v=451214254956059

En dit is haar eigen website:

http://carlysvoice.com/home/

Wat mij echt raakte was het feit dat haar ouders, totdat ze leerde met een computer om te gaan, al die tijd in de veronderstelling hadden geleefd dat ze geen besef had van wat er in de wereld om haar heen gebeurde. Dat haar ‘intelligentie’ zo beperkt was (door hoe ze er uit ziet), en dat ze dus geen relatie met de wereld om haar heen kon hebben. Uiterst pijnlijk voor hen om dan te moeten concluderen dat dit helemaal niet het geval was. En dat Carly wel degelijk heel goed wist wat er in haar wereld en die om haar heen gebeurde. Zo veel zelfs, dat ze nu een heel belangrijke schakel en stem naar buiten is geworden om de wereld te laten weten wat het inhoudt om autistisch te zijn.

Carly geeft aan ‘opgesloten te zijn in haar lichaam’……

Waarom dat zo is, weet ik ook niet en waarschijnlijk zal ik daar nooit een antwoord op krijgen. Haar ouders evenmin. Maar wat heel duidelijk wordt uit het filmpje en van haar website, is dat wie zij werkelijk is, haar ZELF, niet beperkt kan worden door de fysieke beperkingen waarmee ze zichzelf tot uitdrukking kan brengen in deze wereld. Sterker nog, ze geeft aan dat het geloof van haar ouders in haar ‘kunnen’ en mogelijkheden, van grote invloed is geweest op het leren naar buiten brengen van haar stem.

Wie zijn we dan?

We zijn een geest met een ziel die in een lichaam komt wonen om hier op aarde te kunnen verblijven. Voor de meesten van ons is leven in een lichaam zonder (aangeboren) beperkingen een gegeven feit. Voor sommige anderen niet. Maar van Carly heb ik geleerd dat zelfs als je lichaam jou beperkingen heeft, jouw geest niet beperkt hoeft te zijn. Met die beperking kun je een enorm geschenk aan de wereld zijn.

Een ander enorm treffend en sprekend voorbeeld is Nick Vujicic, de man zonder armen en benen.

http://www.youtube.com/watch?v=7GIHwbxcqhg

Hoewel hij kampt met een hele andere vorm van beperkingen, is ook deze man iemand die enorm veel zegeningen in de wereld brengt. Jarenlang heeft hij moeten vechten om tot zelfacceptatie en zelfliefde te komen. Maar nu hij eenmaal zo ver is, raakt hij overal ter wereld harten en biedt hij mensen zoveel troost en liefde. Er gaat van zijn aanwezigheid hier op aarde enorme genade uit. In het hierboven vermelde filmpje raakte mij vooral dat hij kinderen zoveel liefde en troost biedt. Kinderen die allemaal op hun eigen manier gekwetst zijn en innerlijke pijn hebben. Hoewel hij tegen zoveel onbegrip en afwijzing in zijn leven is aangelopen, heeft hij de kracht gekregen / gevonden om zijn pijn te overstijgen en een liefdevolle inspiratie voor anderen te zijn….

Dat is iets waar veel mensen zonder beperkingen waarschijnlijk nooit aan toekomen.

Het is voor mij een troost om dit soort verhalen te lezen. Een troost omdat we op zo’n moeilijke tweesprong in ons leven hebben gestaan om ons over te durven geven aan de komst van Josephine. En deze verhalen hebben mij ook geïnspireerd om me niet te laten overweldigen door gevoelens van angst en wanhoop omdat deze twee mensen, Carly Fleischman en Nick Vujicic, hebben laten zien dat juist zij, met hun beperkingen, anderen enorm tot zegen kunnen zijn.

 ‘Angstvrij’ ben ik nog niet. Dat is een enorm proces waar ik nu in terecht ben gekomen. Ik heb werkelijk geen idee wat er gaat komen en juist die onzekerheid is soms heel zwaar. Ik merk dat ik door te bidden veel van die angst kan loslaten en dat ik daardoor rust in mijn hart krijg. Dat helpt me enorm om door de volledige aanvaarding heen te gaan, waar ik nu doorheen moet gaan. Mijn geest vecht echter nog dagelijks om tot volledige overgave van ‘wat komt’ te komen. Ook dat is geen sinecure…. Ik wil alles altijd zo graag onder controle houden. En dat is nu precies wat mij in deze situatie niet is gegeven. En tegelijkertijd besef ik me heel goed dat ik zelf voor dit proces heb gekozen. Ik heb niet gekozen voor de weg van de minste weerstand, voor het gemak en voor meer ‘controle’ door mezelf.

Overgave tot het onbekende.

Om tot overgave aan het onbekende over te gaan nog het volgende. Als het niet om het leven van een kind, mijn kind, ons kind, zou gaan, dan had ik waarschijnlijk een andere keuze gemaakt. De drempel ligt voor mij in het feit dat ik niet precies weet wat Josephine heeft en hoe ernstig het met haar is én dat ik het niet over mijn hart krijg om verantwoordelijk te zijn voor haar dood. Natuurlijk had ik zelf nooit willen kiezen voor deze onuitsprekelijk moeilijke keuze / situatie in mijn leven. Net als ieder ander wil ik ook comfort en plezier. Maar als je voor de keuze wordt gesteld, dan kun je niet anders dan de hele confrontatie met jezelf aan gaan. Hoe moeilijk die ook is. En welke keuze ik ook had gemaakt, pijnvrij zou die nooit zijn of worden…..

Gelukkig merk ik in mezelf geen boosheid over waarom mij en ons gezin dit overkomt. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben niet boos op God, of op het leven, op wie of wat dan ook. Dat komt niet in mijn hoofd op. Ik voel me zo dankbaar voor en gezegend met de twee prachtige kinderen die we al hebben en van wie ik elke dag zo intens geniet. En ondanks de regelmatig opkomende angstgevoelens en zorgen over wat er gaat komen, kijk ik natuurlijk enorm uit naar het moment dat onze Josephine wordt geboren. Ik ben zo benieuwd naar wie ze is! Van je eigen kind kun je niet anders dan houden. Dat weet ik gewoon en daar houd ik me aan vast…..

Dan is er nog iets wat ik graag wil delen. Op de Facebook groep ‘Leven in God’ komt ook regelmatig een dame genaamd Fia die fysiek ernstig beperkt is. Geestelijk is zij volkomen in orde en heeft ze een groot gevoel voor humor. Haar ‘levenspartner’ is iemand die geestelijk beperkt is maar fysiek wel in orde. Ze zijn geen ‘romantische’ partners, maar helpen elkaar door het leven heen. Wonderlijk én heel ontroerend vind ik dat. Twee mensen die op deze manier bij elkaar gebracht zijn en zo dienstbaar aan elkaar. Het is geen pijnvrij leven, maar wel duidelijk een leven waarin beiden een bestemming voor elkaar en met elkaar hebben gevonden.

Nog een mooie kabbalistische gedachte over ‘controle’ (Quote Michael Berg).

What We Can Control

We don’t always control the external circumstances of our lives – sometimes something happens unexpectedly.

The one thing we can control is whether or not we choose to react to it.

When we react, we check out. We’re no longer the one in charge of ourselves. We become the effect of whatever it is we are reacting to.

It takes a great deal of discipline to remain calm and steadfast in our certainty that everything is for the best, but the more we practice it, the greater we grow our peace within.

Over vreugde en verdriet, controle en loslaten

Inmiddels zijn we een week verder nadat we het besluit hebben genomen om de geboorte van onze Josephine in alle rust af te wachten in plaats van deze af te breken. De eerste dagen na ons besluit, kwam er een golf van euforie over ons heen. Vanuit onszelf, maar ook van anderen die intens met ons hadden meegeleefd. Nu de grootste golf van euforie wat tot rust is gekomen, is ook ruimte ontstaan voor andere inzichten. En bij mij af en toe ook gevoelens van paniek: “oh help, kan ik dit wel”, en “wat als ik nu toch de verkeerde keuze heb gemaakt?”….. Ik probeer me dan weer voor te stellen hoe ik me voelde toen ik heel kort voor het moment stond waarop ik de pil moest gaan innemen die tot Josephine’s vroegtijdige dood zou leiden. En dat ik daar helemaal misselijk van werd. “Gelukkig” heb ik dat niet hoeven te ervaren, hoe zij in mijn armen zou sterven. Wat ik wel ga ervaren nu ze gaat komen? Dat weet ik niet. Maar ik heb mezelf in ieder geval de levenslange gewetensvraag bespaard of ik überhaupt het recht in eigen hand had mogen nemen om haar hartje te laten stoppen met kloppen.

Ervaren van de existentiële grens van mijn invloed

Ik realiseer me heel goed dat er mensen zijn die ik met onze keuze onbedoeld aanval of veroordeel. Dat wil ik niet, maar door zo stellig mijn eigen positie in te nemen, kun je het zo wel interpreteren; dat ik anderen ‘veroordeel’ die wel over zijn gegaan tot het vroegtijdig afbreken van een zwangerschap. Het gekke is dat dit dus niet het geval is. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat je zo’n besluit toch neemt. Maar ik / wij kan / kunnen dat niet. De dood van ons eigen kind in gang zetten, kan in mijn beleving niets goeds in mijn eigen leven rechtvaardigen. Hoe moeilijk de weg misschien ook wordt. Maar dan ligt de genade of zegen van ons besluit dus in iets anders. “Wat dan?”…. dat weet ik ook niet. Dat zal deze weg ons laten zien. Daar vertrouw ik nu op.

Omdat ik de laatste tijd echter steeds meer kennis heb verkregen over de bouwstenen van het menselijk lichaam in de vorm van chromosomen en genen, ben ik diep onder de indruk geraakt van de intelligentie die aan de basis van ‘leven geven’ ligt. Ik weet niet op welk niveau het ontstaan van leven daadwerkelijk ontspringt, want hoe begint het hart van een mens te kloppen? Wat ik wel weet is dat ik diep in mezelf een enorm ontzag ervaar voor deze ‘creërende intelligentie’ en het lukt mij persoonlijk niet om daar tegenin te gaan. Dat is een existentiële grens die ik ervaar en waar ik met mijn handen af wil blijven.

Eén van de mooie dingen die ik nu in mezelf maar ook in Patrick bespeur is dat “ja zeggen tegen Josephine” voor ons inhoudt dat we ook “ja tegen het leven zeggen”. We hebben – metaforisch gesproken – de deur wagenwijd opengezet; voor God, voor nieuwe mensen in ons leven, voor de mensen van wie we nu al houden en met wie we nu al bevriend zijn en we willen het leven nu ten volle gaan leven, meer dan ooit te voren. Door de ontzettend onzekere sprong in het diepe mét Josephine te nemen, is er in ons ook een soort besef ontstaan dat we nu heel blij moeten zijn met alles wat ons is gegeven. Door ‘het Licht’, door ‘God’. De twee prachtige kinderen die we al hebben, elkaar, de vele lieve mensen om ons heen. We weigeren ons over te geven aan een sfeer van wanhoop en in plaats daarvan duiken we nog veel dieper het leven in dan wat we hiervoor hebben gedaan. Dat is al een geschenk waar we mee beginnen.

Wij zijn geraakt door de enorme betrokkenheid van iedereen om ons heen; voor de vele gebeden, de bemoedigingen en de liefde. In één kerk alleen al is het afgelopen weekend door 2000 mensen voor Josephine en voor ons gebeden. Dat alleen al te mogen ervaren, is een groot wonder. In deze uitzonderlijke situatie merk je hoe afhankelijk je bent van de liefde van anderen, van hun bemoediging, begrip en van hun steun. Juist omdat je zo onzeker bent over wat gaat komen en of je dat wel echt allemaal aan kan. Wij zijn ook geraakt door de enorme vreugde van velen over ons besluit. De reacties van zoveel mensen is ronduit hartverwarmend geweest. Dat heeft ons enorm goed gedaan. We hebben werkelijk het effect van en de kracht door gebed ervaren. Iets wat voor ons relatief nieuw is om te ervaren, maar wat absoluut een onuitwisbaar effect heeft op onze geloofskracht; het ‘weten’ dat wij gedragen en omringd worden door een onvoorwaardelijke en oneindig liefdevolle geest die wij God noemen.

Ik wil de komst van Josephine niet ‘romantiseren’. Het kan best heel moeilijk worden soms. Maar gek genoeg is die wetenschap ook meegenomen in ons besluit. In ieder geval heel sterk in dat van mij om voor haar te kiezen in plaats van haar terug te sturen naar waar ze vandaan kwam, zo van “opgeruimd staat netjes….”….

Ik, net als veel anderen waarschijnlijk, heb de neiging om vooral en alleen te willen kiezen voor alle goede dingen van het leven. Dat is niet vreemd of raar, mensen zelfs ‘eigen’ denk ik. Een evolutionair ingebouwd principe dat we wat pijn doet, vermijden vanuit overlevingsdrang. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat je het leven niet ten volle kunt leven als je altijd bezig bent met het proberen volledige controle te houden over wat er gebeurt. Dat zorgt voor heel veel stress en angstgevoelens. Zo’n control freak was en ben ik ergens nog steeds. Ergens diep in mij was echter al een tijdje een gevoel aan het borrelen dat ik behoefte heb aan veel meer diepgang, weten, kennen, ervaren. Maar angst voor pijn en verdriet zorgt er vaak voor dat we niet op de diepere lagen van onszelf terecht komen, of dichter bij onszelf….. ik zie dat heel veel om me heen, ook bij mezelf. Mensen die als het ware compleet buiten zichzelf leven en vooral hard blijven roepen dat alles goed met hen gaat…. Die onechtheid vind ik erg moeilijk. Want het leven is niet altijd fijn en prettig en mooi en harmonieus en dat hoeft ook niet. Maar daar zijn we ons voor gaan schamen. Echt zijn, je zwakheden erkennen is moeilijk voor veel mensen. Ook voor mij. Maar ik zoek er wel naar; ik wil het wel.

 

Een grappige gedachte waar ik me de afgelopen dagen van bewust werd.

Met Julia en Eva ben ik tot grote irritatie van vele anderen altijd heel voorzichtig geweest. Ik vind het heel vervelend als mensen hen gaan zoenen als ze zelf snipverkouden zijn. Ik vind dat trouwens voor mezelf ook niet fijn, maar mijn kids probeer ik daar altijd voor te beschermen. Het kindje in mijn buik kan ik niet beschermen. Als zij wat mankeert, dan is daar geen medicijn voor. Toen ik me dat realiseerde, drong ook tot me door dat ik daar heel veel van kan leren. Dat ik geen of weinig controle heb over hoe lang ze gaat leven, dat ik haar levenskwaliteit en levensduur helemaal in handen moet leggen van degene die haar hartje heeft laten kloppen. Deze situatie leert me nu dat ik los moet laten en zal moeten aanvaarden dat er nu eenmaal dingen in het leven zijn die we niet in de hand hebben. En gek genoeg geeft me dat ook een gevoel van rust, dat loslaten van al die verantwoordelijkheid die ik altijd op me neem.

Het kaf scheidt zich van het koren.

Een andere gedachte waar ik me gewaar van werd, is dat ik me niet meer wil belasten met allerlei onzinnigheden en kleine irritaties. En dat ik ontzettende behoefte heb om alles en iedereen waar ik me in het verleden aan heb gestoord, nu voor eens en voor altijd te vergeven en los te laten. Een soort van innerlijke ‘grote schoonmaak’ om zoveel mogelijk energie in mezelf vrij te zetten en ruimte te creëren voor een nieuw leven met Josephine. Maar met ons besluit om voor Josephine te kiezen is ook van een aantal mensen heel duidelijk gebleken dat ze moeite hebben met deze keuze. Ook mensen die heel dichtbij ons staan. En dat doet pijn om te ervaren. Er zijn momenten dat ik het wel wil uitschreeuwen van woede en frustratie “moet ik dan mijn kind vermoorden om vrienden met jullie te blijven of jullie goedkeuring te ontvangen?”…. nee dus. Het kaf scheidt zich hier van het koren en dat is goed, prima zelfs. Dat maakt loslaten makkelijker en ook duidelijk wie echt bij ons horen en wie niet.

Dan wil ik graag afsluiten met wat Kahlil Gibran in “De Profeet” zegt over vreugde en verdriet:

Vreugde en Verdriet

En toen zei een vrouw: “vertel ons over vreugde en verdriet” en hij antwoordde, zeggende:

“Je vreugde is je ongemaskerde verdriet.
De bron waaruit je lach opwelt is dezelfde die maar al te vaak gevuld was met je tranen.

Hoe kan het ook anders ? Hoe dieper verdriet in je wezen inkerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten.
Is de drinkbeker die de wijn bevat niet dezelfde beker die in de oven van de pottenbakker gehard is ?
En is de luit die de geest tot rust brengt niet hetzelfde hout dat met messen werd uitgehold ?

Kijk als je je verheugt diep in je hart en je zult ontdekken dat enkel wat verdriet berokkent, vreugde schenkt.
Kijk als je verdriet hebt opnieuw in je hart en je zult zien dat je in werkelijkheid huilt om wat eens je grootste verrukking was”.

Sommigen van jullie zeggen: “vreugde is groter dan verdriet” en anderen: “nee, verdriet is groter”.
Maar ík zeg je: “ze zijn onafscheidelijk”.
Tezamen komen ze en als de een aanzit aan je tafel, bedenk dan dat de ander ligt te slapen op je bed.

Ja, als de schalen van een weegschaal balanceer je tussen je vreugde en je verdriet.
Alleen als je leeg bent, ben je in rust en in evenwicht.

Als de schatbewaarder je optilt om zijn goud en zijn zilver te wegen, kun je het rijzen en dalen van je vreugde of je verdriet niet vermijden.

Kahlil Gibran (uit: De profeet)