De afgelopen twee weken zijn de kinderen bijna allemaal vrij
geweest vanwege de meivakantie. Zo ook onze oudste, Julia, die inmiddels in
groep 3 zit. Vandaag verzuchtte een collega-moeder dat ze blij was dat haar
kids weer naar school gingen. Ik kon niet anders dan beamen….
De laatste week hebben Patrick en ik tot onze grote schrik
en frustratie een enorme achteruitgang in het gedrag van onze oudste dochter
gezien. Haar wijze van reageren op het geven van een vermaning of een
correctie, was iets waar onze haren recht van overeind gingen staan. Opmerkingen
als “waar bemoei jij je eigenlijk mee” en met een heel uitdagend toontje,
handen op de heupen en minachtende blik naar mij “oh, mama is boos aan het
worden…” hebben mij de afgelopen week werkelijk tot het uiterste gedreven.
Afgelopen week ben ik zo vreselijk boos geworden op Julia nadat ze voor de zoveelste keer zich onbeschoft
gedroeg, dat ik letterlijk bijna weeën kreeg en een dag harde buiken heb gehad.
Patrick en ik hebben dit soort buien wel vaker met haar meegemaakt, maar nu
ging het echt over het randje. Als je oudste zeven jaar oud is en dit gedrag
vertoont, dan is ingrijpen erg hard nodig. Er wordt niets meer getolereerd aan
brutale monden, niet luisteren of rebellerend (= trots in actie) gedrag. Ze mocht vandaag niet
trakteren op school (ze is in de vakantie
jarig geweest) totdat ze beter gedrag laat zien en we gaan ook geen
kinderfeestje organiseren, ook totdat ze beter gedrag laat zien. (Gelukkig is het vandaag heel goed gegaan en mag ze morgen trakteren; ik vind het namelijk 'deep down' echt niet leuk om zo streng te moeten zijn).
Na een aantal dagen zien we al stukken verbetering; Julia
heeft besef genoeg van wat moreel goed en fout gedrag is. Die richtingaanwijzer
zit echt in haar, maar ze is nog niet altijd sterk genoeg om weerstand te bieden aan
bepaalde impulsen. Ook heeft ze aangegeven dat ze dit gedrag laat zien omdat
andere kinderen zich ook zo gedragen, om zich te kunnen handhaven in de groep. Aan ons, haar ouders, dus ook de taak om
haar daarin te corrigeren en geen ruimte te laten. Daar corrigeren we niet alleen in, daar bidden we ook voor. Als ik iets namelijk
ontzettend storend vind, dan zijn het wel kinderen en volwassenen zonder
respect voor anderen of gevoel voor verhoudingen ten opzichte van gezag (in de meest brede zin van het woord; ouders, opa's en oma's, oudere familieleden, leraren op school, politie en alle andere gezagsdragers).
Geen respect of gevoel voor verhoudingen weerspiegelt op het diepste niveau namelijk ook een gebrek aan respect of gevoel voor verhoudingen met onze Schepper en is vaak een directe aanval van de duisternis. De Bijbel zegt hier heel duidelijk over "Kinderen, wees gehoorzaam aan je ouders uit ontzag voor de Schepper, want zo hoort het. Toon eerbied voor je vader en moeder, dan zal het je goed gaan en je zal een lang leven op aarde hebben" (Efeziërs 6:1-3).
Als kinderen dit gebod niet gehoorzamen, dan kan dat hen niet alleen beroven van al het goeds wat voor hen door hun Schepper in dit leven is weg gelegd, maar het kan bovendien hun leven verkorten. Voor degenen onder de lezers van dit blog die de Bijbel niet kennen of willen kennen, de waarheid van deze woorden valt niet te ontkennen. Iedereen realiseert zich dat een respectvolle houding betere relaties met onze medemensen oplevert en minder frustraties en ruzies. Het feit dat we de lengte en kwaliteit van het leven van onze kinderen kunnen beïnvloeden is al genoeg reden om voor hen te bidden en hen te onderwijzen over het belang van respect en gehoorzaamheid en hen waar en wanneer nodig, terecht te wijzen. Dat is 'liefde in actie' voor onze kinderen!!!
We hebben ook de hulp van school
ingeroepen om samen met ons dit pad te bewandelen en Julia is daarvan op de
hoogte. Ze vindt het niet leuk, maar we zijn heel duidelijk naar haar geweest
dat haar rebellie geen fijne dingen oplevert, nu niet maar later in haar leven al helemaal niet. In mijn nabije omgeving heb ik een aantal mensen gezien die door hun trotse en rebellerende houding veel relaties onherstelbaar beschadigd hebben en daardoor een eenzaam en liefdeloos bestaan hebben gekregen. We hebben Julia uitgelegd dat we net zo lang zullen
doorgaan, totdat ze dit rebellerende gedrag heeft losgelaten. Gehoorzaamheid en respect leidt namelijk tot veiligheid en een hogere kans op een lang en vredig leven. En dat wil toch elke ouder voor zijn of haar kind? Ik in ieder geval wel voor die van mij!
Natuurlijk hebben we Julia ook haar verhaal laten vertellen.
Op vragen van wie ze bepaald gedrag heeft geleerd, of bepaalde dingen die ze
zegt heeft gehoord (in geen geval is dat
bij ons thuis geweest), hebben we helaas moeten constateren dat het veelal
kinderen van school zijn geweest. Nu heb ik zelf ook meerdere keren gezien hoe kinderen volstrekt zonder van kleur te verschieten zich zo disrespectvol naar andere kinderen of volwassenen (onder andere ook naar mij) hebben opgesteld, dat ik met pijn in mijn hart moet constateren dat dit voor een groot deel te maken moet hebben met de wijze waarop de ouders reageren (of beter gezegd: vaak niet reageren)…… kinderen van zes, zeven jaar die inmiddels zo’n groot ego ontwikkeld hebben, en volstrekt geen besef van verhoudingen. Er wordt op elkaar gescholden, kinderen minachten elkaar. Geen enkel kind begint zo in het leven, maar wordt wel gevormd door de wijze waarop ouders het gedrag bijsturen en een gevoel van normen en waarden kunnen en willen bijbrengen. Ik weet van mezelf dat ik Julia direct aanspreek op haar gedrag wanneer ik zie of hoor dat zij zich disrespectvol naar anderen opstelt. En ik laat er bij haar geen twijfel over bestaan dat ik dat volstrekt niet accepteer. Ik kies geen partij voor haar en maak haar heel duidelijk dat ze zich zo niet mag gedragen. Met andere woorden: ik corrigeer direct en dat doet mijn echtgenoot ook.
Van ouders van bepaalde kinderen weet ik echter ook dat ik hen niet hoef aan te spreken op het gedrag van hun kroost, omdat ze dat zelf ook niet doen. Ze laten dat achterwege, uit gemakzucht of tijdgebrek of omdat ze het zielig vinden om hun kind te corrigeren….. of (nog erger) ze hebben niet eens in de gaten dat hun kind met een enorm ego rondloopt of vanuit eigen frustratie en minderwaardigheidsgevoelens andere kinderen pest…. Dat zijn de moeilijke gevallen; wanneer je elkaar als ouders al niet kunt aanspreken op het negatieve gedrag van onze kinderen.
Als wij met z’n allen willen dat onze wereld een betere plek
voor ons kroost wordt, dan wordt het echt tijd dat we als ouders, veel meer nog
dan nu het geval is, gaan aansturen op het respectvolle en gehoorzame gedrag van onze
kinderen. En in de eerste plaats leren onze kinderen dat van ons.
Volgende keer meer over “maak van je leven een kunstwerk”
(The Artist’s Way), zijn wij nu zielig of niet en ‘levenskunst’ als wetenschap!
Liefs,
Mirjam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten