Wie zijn wij? Onze geest of onze beperkingen?

Ik kan de weg niet overzien

Die ik zal moeten gaan

Maar ik houd mij aan de liefde vast

Die geeft mij steeds de richting aan

Ik houd mij vast aan de liefde

Zij klinkt als een zacht gefluister

“Volg toch mijn weg, al wordt hij soms steil en zwaar”

Ik hoor haar stem en luister….

 

Iets dat mij de afgelopen week enorm heeft getriggerd was een filmpje op de Facebook groep ‘Leven in God’ over een zwaar autistisch meisje – Carly Fleischman - die op 11-jarige leeftijd van haar ‘zelf’ liet horen toen ze het gebruik van een laptop in de vingers kreeg. Voor degenen die belangstelling hebben, hieronder staat de link naar het filmpje. Het is erg indrukwekkend….

https://www.facebook.com/photo.php?v=451214254956059

En dit is haar eigen website:

http://carlysvoice.com/home/

Wat mij echt raakte was het feit dat haar ouders, totdat ze leerde met een computer om te gaan, al die tijd in de veronderstelling hadden geleefd dat ze geen besef had van wat er in de wereld om haar heen gebeurde. Dat haar ‘intelligentie’ zo beperkt was (door hoe ze er uit ziet), en dat ze dus geen relatie met de wereld om haar heen kon hebben. Uiterst pijnlijk voor hen om dan te moeten concluderen dat dit helemaal niet het geval was. En dat Carly wel degelijk heel goed wist wat er in haar wereld en die om haar heen gebeurde. Zo veel zelfs, dat ze nu een heel belangrijke schakel en stem naar buiten is geworden om de wereld te laten weten wat het inhoudt om autistisch te zijn.

Carly geeft aan ‘opgesloten te zijn in haar lichaam’……

Waarom dat zo is, weet ik ook niet en waarschijnlijk zal ik daar nooit een antwoord op krijgen. Haar ouders evenmin. Maar wat heel duidelijk wordt uit het filmpje en van haar website, is dat wie zij werkelijk is, haar ZELF, niet beperkt kan worden door de fysieke beperkingen waarmee ze zichzelf tot uitdrukking kan brengen in deze wereld. Sterker nog, ze geeft aan dat het geloof van haar ouders in haar ‘kunnen’ en mogelijkheden, van grote invloed is geweest op het leren naar buiten brengen van haar stem.

Wie zijn we dan?

We zijn een geest met een ziel die in een lichaam komt wonen om hier op aarde te kunnen verblijven. Voor de meesten van ons is leven in een lichaam zonder (aangeboren) beperkingen een gegeven feit. Voor sommige anderen niet. Maar van Carly heb ik geleerd dat zelfs als je lichaam jou beperkingen heeft, jouw geest niet beperkt hoeft te zijn. Met die beperking kun je een enorm geschenk aan de wereld zijn.

Een ander enorm treffend en sprekend voorbeeld is Nick Vujicic, de man zonder armen en benen.

http://www.youtube.com/watch?v=7GIHwbxcqhg

Hoewel hij kampt met een hele andere vorm van beperkingen, is ook deze man iemand die enorm veel zegeningen in de wereld brengt. Jarenlang heeft hij moeten vechten om tot zelfacceptatie en zelfliefde te komen. Maar nu hij eenmaal zo ver is, raakt hij overal ter wereld harten en biedt hij mensen zoveel troost en liefde. Er gaat van zijn aanwezigheid hier op aarde enorme genade uit. In het hierboven vermelde filmpje raakte mij vooral dat hij kinderen zoveel liefde en troost biedt. Kinderen die allemaal op hun eigen manier gekwetst zijn en innerlijke pijn hebben. Hoewel hij tegen zoveel onbegrip en afwijzing in zijn leven is aangelopen, heeft hij de kracht gekregen / gevonden om zijn pijn te overstijgen en een liefdevolle inspiratie voor anderen te zijn….

Dat is iets waar veel mensen zonder beperkingen waarschijnlijk nooit aan toekomen.

Het is voor mij een troost om dit soort verhalen te lezen. Een troost omdat we op zo’n moeilijke tweesprong in ons leven hebben gestaan om ons over te durven geven aan de komst van Josephine. En deze verhalen hebben mij ook geïnspireerd om me niet te laten overweldigen door gevoelens van angst en wanhoop omdat deze twee mensen, Carly Fleischman en Nick Vujicic, hebben laten zien dat juist zij, met hun beperkingen, anderen enorm tot zegen kunnen zijn.

 ‘Angstvrij’ ben ik nog niet. Dat is een enorm proces waar ik nu in terecht ben gekomen. Ik heb werkelijk geen idee wat er gaat komen en juist die onzekerheid is soms heel zwaar. Ik merk dat ik door te bidden veel van die angst kan loslaten en dat ik daardoor rust in mijn hart krijg. Dat helpt me enorm om door de volledige aanvaarding heen te gaan, waar ik nu doorheen moet gaan. Mijn geest vecht echter nog dagelijks om tot volledige overgave van ‘wat komt’ te komen. Ook dat is geen sinecure…. Ik wil alles altijd zo graag onder controle houden. En dat is nu precies wat mij in deze situatie niet is gegeven. En tegelijkertijd besef ik me heel goed dat ik zelf voor dit proces heb gekozen. Ik heb niet gekozen voor de weg van de minste weerstand, voor het gemak en voor meer ‘controle’ door mezelf.

Overgave tot het onbekende.

Om tot overgave aan het onbekende over te gaan nog het volgende. Als het niet om het leven van een kind, mijn kind, ons kind, zou gaan, dan had ik waarschijnlijk een andere keuze gemaakt. De drempel ligt voor mij in het feit dat ik niet precies weet wat Josephine heeft en hoe ernstig het met haar is én dat ik het niet over mijn hart krijg om verantwoordelijk te zijn voor haar dood. Natuurlijk had ik zelf nooit willen kiezen voor deze onuitsprekelijk moeilijke keuze / situatie in mijn leven. Net als ieder ander wil ik ook comfort en plezier. Maar als je voor de keuze wordt gesteld, dan kun je niet anders dan de hele confrontatie met jezelf aan gaan. Hoe moeilijk die ook is. En welke keuze ik ook had gemaakt, pijnvrij zou die nooit zijn of worden…..

Gelukkig merk ik in mezelf geen boosheid over waarom mij en ons gezin dit overkomt. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben niet boos op God, of op het leven, op wie of wat dan ook. Dat komt niet in mijn hoofd op. Ik voel me zo dankbaar voor en gezegend met de twee prachtige kinderen die we al hebben en van wie ik elke dag zo intens geniet. En ondanks de regelmatig opkomende angstgevoelens en zorgen over wat er gaat komen, kijk ik natuurlijk enorm uit naar het moment dat onze Josephine wordt geboren. Ik ben zo benieuwd naar wie ze is! Van je eigen kind kun je niet anders dan houden. Dat weet ik gewoon en daar houd ik me aan vast…..

Dan is er nog iets wat ik graag wil delen. Op de Facebook groep ‘Leven in God’ komt ook regelmatig een dame genaamd Fia die fysiek ernstig beperkt is. Geestelijk is zij volkomen in orde en heeft ze een groot gevoel voor humor. Haar ‘levenspartner’ is iemand die geestelijk beperkt is maar fysiek wel in orde. Ze zijn geen ‘romantische’ partners, maar helpen elkaar door het leven heen. Wonderlijk én heel ontroerend vind ik dat. Twee mensen die op deze manier bij elkaar gebracht zijn en zo dienstbaar aan elkaar. Het is geen pijnvrij leven, maar wel duidelijk een leven waarin beiden een bestemming voor elkaar en met elkaar hebben gevonden.

Nog een mooie kabbalistische gedachte over ‘controle’ (Quote Michael Berg).

What We Can Control

We don’t always control the external circumstances of our lives – sometimes something happens unexpectedly.

The one thing we can control is whether or not we choose to react to it.

When we react, we check out. We’re no longer the one in charge of ourselves. We become the effect of whatever it is we are reacting to.

It takes a great deal of discipline to remain calm and steadfast in our certainty that everything is for the best, but the more we practice it, the greater we grow our peace within.