Angst en dood..... of .....liefde en leven?

11 april 2013

Jesaja 55: 8-9

Want Uw gedachten zijn niet mijn gedachten
en mijn wegen zijn niet Uw wegen
Want zoals de hemel hoger is dan de aarde
zo gaan ook Uw wegen mijn wegen te boven
En Uw gedachten mijn gedachten

 

Vandaag zou ze zijn gestorven….. ons kleine meisje dat inmiddels al weer 23 weken en 2 dagen oud is (in mijn buik) en waarvan we nu 4 weken geleden te horen kregen dat er iets mis was met een deel van haar cellen door een chromosoomafwijking die zo weinig voorkomt dat er wereldwijd slechts 5 medische rapporten over bestaan. De afgelopen weken waren we heel rationeel bezig met het afbreken van deze zwangerschap en probeerden aan de hand van allerlei argumenten voor ons zelf acceptabel te krijgen dat we deel aan haar vroegtijdige dood zouden hebben.

We hebben de weken sinds 11 maart jl. (de dag waarop we van het ziekenhuis te horen kregen dat er iets mis was met haar chromosomen) alle randen van onze ratio en emoties opgezocht en verkend.  Slechts 5% van haar cellen zijn niet goed gevormd, met de overige 95% is niets mis. Daar is ze een volkomen gezond kindje. Geen erfelijke afwijking, geen invloed door onze leeftijd. Een ‘de novo’ afwijking zoals de klinisch geneticus het noemt en pure, vette pech. Een foutje in de celdeling van de foetus.

Omgaan met deze ‘prenatale kennis’ was een intens heftig proces dat behalve ons, velen om ons heen heeft geraakt. Bewust probeerden we om ons niet te laten beïnvloeden door de mening van anderen. Gelukkig realiseerden de meeste mensen zich dat zij weinig konden zeggen over wat ‘de juiste keuze’ voor ons zou zijn. Toen wij deze situatie de afgelopen weken op ons lieten inwerken, werden wij ook voor het eerst geconfronteerd met zeer wezenlijke en existentiële vragen die ons diep raakten. Op advies van onze behandelende gynaecoloog besloten we vooral de tijd die we hadden om een keuze te maken, goed te benutten. We voerden gesprekken met diverse artsen, zochten zoveel mogelijk informatie op over hoe het leven er uit gaat zien met een kindje dat mogelijk lichamelijke en geestelijke beperkingen heeft. Maar vooral werden we overspoeld door angst en zorgen door de vele, vele vragen.

’s Nachts, als ik wakker werd en haar voelde bewegen in mijn buik (en dat werd de laatste weken natuurlijk steeds vaker en sterker), sloot ik me helemaal van haar af. Ik wist immers niet hoe lang ze nog in mijn buik zou leven en kon me simpelweg niet aan haar hechten. Maar als ik me dan toch moest verdiepen in hoe het zou zijn als ik samen met haar vader zou besluiten om haar bewust eerder geboren te laten worden en hoe ik me zou voelen als ze levend ter wereld zou komen (en die kans is niet gering) en daarna binnen een aantal uur dood zou gaan in mijn armen, dan blokkeerde ik helemaal….. omdat ik inmiddels twee baby’s heb gebaard en heb gevoeld hoe euforisch de ervaring is om een kind te baren, kon ik helemaal niets met de gedachte dat dit kindje door mijn vroegtijdig gekozen baren de dood zou vinden. Geboorte en dood zijn twee zo enorm uiteenlopende gebeurtenissen; die kan mijn geest niet verenigen.

Afgelopen maandag, op 8 april, ging ik toch naar de drukker om het rouwkaartje uit te zoeken. Die dag had ik ook het pakje besteld dat ze zou dragen als ze geboren zou zijn en waarin ze zou worden gecremeerd of begraven. Heel rationeel allemaal…. Ik sloot me af van de gedachte dat ik op dinsdagmiddag, na het gesprek met de gynaecoloog, bij de apotheek de pil zou gaan halen die mijn baarmoedermond zou gaan openen en dat ik 36 uur later, vandaag dus, zou worden opgenomen in het ziekenhuis om met medicijnen de bevalling op te wekken. Ik kon er niet aan denken, dat was te groot om te bevatten.

Afgelopen dinsdag, op 9 april, ging ik op zoek naar een cadeau voor Patrick voor onze huwelijksdag die gisteren was. Maar ook ging ik naar iets op zoek waarmee ik een symbolische herinnering aan ons kindje zou hebben dat vandaag zou doodgaan. Ik ben fan van de beeldjes van “Willow Tree” van Susan Lordi. Voor de baby bestelde ik bij een rouwwinkel het beeldje “Remembrance” en voor onze trouwdag het beeldje “Around You”. Tranen huilde ik niet meer, wel voelde ik me intens verdrietig. ’s Middags kwam ook het pakje met kleertjes dat ze in haar kistje zou dragen. Ik durfde het niet te openen maar besloot het dicht te laten en in het ziekenhuis aan de verpleegkundige te geven zodat zij het ons dochtertje zou kunnen aantrekken. Hoe dichter ik bij haar dood kwam, hoe meer mijn hart dicht ging.

De afgelopen week kwam mij een stukje tekst onder ogen op de website “Sporen van God” (www.sporenvangod.nl ), waar het thema “Leven uit wat je gegeven wordt” werd beschreven. Een thema waarover je kunt nadenken in de periode van Pasen tot Pinksteren. Het waren de volgende woorden die bij mij beklijfden:

Quote:

“De weg van God is niet iets anders dan het gewone leven, maar ligt er midden in. Het gaat om omkering: niet meer vanuit je eigen projecten in het leven staan, maar oog krijgen voor wat er naar jou toekomt en wat er van binnenuit in je beweegt. In deze periode gaat het om een groeiende openheid voor wat er aan je gegeven wordt, met wie je verbonden bent, hoe de weg jóu wil gaan. De concrete gebeurtenissen van je leven zijn niet zonder bevrijdende mogelijkheden, of ze nu positief of negatief zijn”. 

Unquote.

Deze woorden bleven hangen in mijn bewustzijn en ik vroeg me af in hoeverre dit te maken had met de keuze die Patrick en ik het afgelopen jaar hebben gemaakt om God bewust meer in ons leven toe te laten. Hoewel we beiden niet heel religieus dogmatisch willen zijn, zijn we wel serieus in de zoektocht om uit te vinden wie God nu precies is. Saillant detail is dat ik op de dag dat we bericht van het Erasmus Medisch Centrum kregen dat er iets mis was met onze baby, de naam “Josephine” ingefluisterd kreeg. Zowel Julia en Eva, onze oudste twee dochters, hebben aan ons voor hun geboorte hun namen ‘telepathisch’ doorgegeven. Julia aan haar vader en Eva aan mijn moeder. Die middag, nog voor dat ik het ziekenhuis had gesproken, zocht ik de betekenis van deze naam -  Josephine - op en was zeer verheugd om die te lezen: “Jahweh vermeerdert zich”…. In mijn beeld van God een uitbreiding van Zijn licht en Zijn liefde.

Dinsdag 9 april was een vreemde dag. We hadden om half vijf een afspraak met de gynaecoloog en zouden dan definitief onze keuze moeten maken. Afgelopen week hadden we al aangegeven dat we waarschijnlijk zouden overgaan tot het afbreken van de zwangerschap. De gynaecoloog gaf toen aan dat de officiële 5 dagen bedenktijd die juridisch moet worden gehanteerd voordat de zwangerschap mag worden afgebroken, dan ook zou ingaan. Daarna zouden op 9 april de papieren moeten worden getekend en zou het afbreken worden ingezet door de eerste medicijnen in te nemen die nodig zouden zijn. Patrick ging ’s morgens naar mijn ouders om met hen af te spreken dat Julia en Eva ’s middags bij hen zouden kunnen blijven. Toen hij terug kwam waren we allebei in een vreselijke mineurstemming. Het idee dat we nu definitief voor de dood van ons kindje zouden kiezen, drukte zwaar op ons. In het laatste gesprek dat we ’s middags samen voerden bleef de vraag zich aan ons opdringen of het toch niet mogelijk was om haar te houden, alle rationele argumenten ten spijt. Ik vond het idee verschrikkelijk om bewust stappen te moeten zetten die zouden leiden tot haar dood, hoe moeilijk de vooruitzichten voor haar leven misschien ook zijn. Al weken voelde ik me fundamenteel geraakt door de vraag of ik het recht in eigen hand mag nemen om mijn eigen kind te doden. Er is zo iets tegenstrijdigs in die vraag; het dilemma past simpelweg niet in een moederhart. Maar de rationele argumenten wogen ook zwaar, het “niet weten” wat er gaat gebeuren, de angst om de toekomst….

Toen ik Patrick nogmaals vroeg wat zijn hart hem nu eigenlijk echt vertelde, ECHT ECHT ECHT, achter alle ruis van de ratio, heb ik me even terug getrokken. Even later kwam hij naar me toe en zei dat zijn hart ECHT zei dat hij Josephine wilde laten komen, om haar te leren kennen. Toen ik dat van hem hoorde, kon ik niet anders dan toegeven dat dit ook mijn keuze was. Wat toen gebeurde was heel mooi. Ons beiden overviel een intens gevoel van vrede; dit is voor ons de juiste keuze. Het was of kiezen voor angst én dood, of kiezen voor leven én liefde. Iets anders konden we er niet van maken. We realiseerden ons ook dat de vragen die de afgelopen weken door ons hoofd hadden gespookt, nog steeds onbeantwoord waren. We wisten nog steeds niet wat de toekomst ons zal brengen met Josephine; dat kunnen de artsen ons niet eens vertellen.

We hebben deze week diep in onszelf ervaren dat kiezen voor liefde en leven het moment van overgave is geweest. Overgave aan “hoe de weg ons wil gaan” in plaats van hoe wij zelf onze plannen trekken. En die overgave kwam omdat we beiden bereid waren om te luisteren naar ons hart.