Over vreugde en verdriet, controle en loslaten

Inmiddels zijn we een week verder nadat we het besluit hebben genomen om de geboorte van onze Josephine in alle rust af te wachten in plaats van deze af te breken. De eerste dagen na ons besluit, kwam er een golf van euforie over ons heen. Vanuit onszelf, maar ook van anderen die intens met ons hadden meegeleefd. Nu de grootste golf van euforie wat tot rust is gekomen, is ook ruimte ontstaan voor andere inzichten. En bij mij af en toe ook gevoelens van paniek: “oh help, kan ik dit wel”, en “wat als ik nu toch de verkeerde keuze heb gemaakt?”….. Ik probeer me dan weer voor te stellen hoe ik me voelde toen ik heel kort voor het moment stond waarop ik de pil moest gaan innemen die tot Josephine’s vroegtijdige dood zou leiden. En dat ik daar helemaal misselijk van werd. “Gelukkig” heb ik dat niet hoeven te ervaren, hoe zij in mijn armen zou sterven. Wat ik wel ga ervaren nu ze gaat komen? Dat weet ik niet. Maar ik heb mezelf in ieder geval de levenslange gewetensvraag bespaard of ik überhaupt het recht in eigen hand had mogen nemen om haar hartje te laten stoppen met kloppen.

Ervaren van de existentiële grens van mijn invloed

Ik realiseer me heel goed dat er mensen zijn die ik met onze keuze onbedoeld aanval of veroordeel. Dat wil ik niet, maar door zo stellig mijn eigen positie in te nemen, kun je het zo wel interpreteren; dat ik anderen ‘veroordeel’ die wel over zijn gegaan tot het vroegtijdig afbreken van een zwangerschap. Het gekke is dat dit dus niet het geval is. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat je zo’n besluit toch neemt. Maar ik / wij kan / kunnen dat niet. De dood van ons eigen kind in gang zetten, kan in mijn beleving niets goeds in mijn eigen leven rechtvaardigen. Hoe moeilijk de weg misschien ook wordt. Maar dan ligt de genade of zegen van ons besluit dus in iets anders. “Wat dan?”…. dat weet ik ook niet. Dat zal deze weg ons laten zien. Daar vertrouw ik nu op.

Omdat ik de laatste tijd echter steeds meer kennis heb verkregen over de bouwstenen van het menselijk lichaam in de vorm van chromosomen en genen, ben ik diep onder de indruk geraakt van de intelligentie die aan de basis van ‘leven geven’ ligt. Ik weet niet op welk niveau het ontstaan van leven daadwerkelijk ontspringt, want hoe begint het hart van een mens te kloppen? Wat ik wel weet is dat ik diep in mezelf een enorm ontzag ervaar voor deze ‘creërende intelligentie’ en het lukt mij persoonlijk niet om daar tegenin te gaan. Dat is een existentiële grens die ik ervaar en waar ik met mijn handen af wil blijven.

Eén van de mooie dingen die ik nu in mezelf maar ook in Patrick bespeur is dat “ja zeggen tegen Josephine” voor ons inhoudt dat we ook “ja tegen het leven zeggen”. We hebben – metaforisch gesproken – de deur wagenwijd opengezet; voor God, voor nieuwe mensen in ons leven, voor de mensen van wie we nu al houden en met wie we nu al bevriend zijn en we willen het leven nu ten volle gaan leven, meer dan ooit te voren. Door de ontzettend onzekere sprong in het diepe mét Josephine te nemen, is er in ons ook een soort besef ontstaan dat we nu heel blij moeten zijn met alles wat ons is gegeven. Door ‘het Licht’, door ‘God’. De twee prachtige kinderen die we al hebben, elkaar, de vele lieve mensen om ons heen. We weigeren ons over te geven aan een sfeer van wanhoop en in plaats daarvan duiken we nog veel dieper het leven in dan wat we hiervoor hebben gedaan. Dat is al een geschenk waar we mee beginnen.

Wij zijn geraakt door de enorme betrokkenheid van iedereen om ons heen; voor de vele gebeden, de bemoedigingen en de liefde. In één kerk alleen al is het afgelopen weekend door 2000 mensen voor Josephine en voor ons gebeden. Dat alleen al te mogen ervaren, is een groot wonder. In deze uitzonderlijke situatie merk je hoe afhankelijk je bent van de liefde van anderen, van hun bemoediging, begrip en van hun steun. Juist omdat je zo onzeker bent over wat gaat komen en of je dat wel echt allemaal aan kan. Wij zijn ook geraakt door de enorme vreugde van velen over ons besluit. De reacties van zoveel mensen is ronduit hartverwarmend geweest. Dat heeft ons enorm goed gedaan. We hebben werkelijk het effect van en de kracht door gebed ervaren. Iets wat voor ons relatief nieuw is om te ervaren, maar wat absoluut een onuitwisbaar effect heeft op onze geloofskracht; het ‘weten’ dat wij gedragen en omringd worden door een onvoorwaardelijke en oneindig liefdevolle geest die wij God noemen.

Ik wil de komst van Josephine niet ‘romantiseren’. Het kan best heel moeilijk worden soms. Maar gek genoeg is die wetenschap ook meegenomen in ons besluit. In ieder geval heel sterk in dat van mij om voor haar te kiezen in plaats van haar terug te sturen naar waar ze vandaan kwam, zo van “opgeruimd staat netjes….”….

Ik, net als veel anderen waarschijnlijk, heb de neiging om vooral en alleen te willen kiezen voor alle goede dingen van het leven. Dat is niet vreemd of raar, mensen zelfs ‘eigen’ denk ik. Een evolutionair ingebouwd principe dat we wat pijn doet, vermijden vanuit overlevingsdrang. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat je het leven niet ten volle kunt leven als je altijd bezig bent met het proberen volledige controle te houden over wat er gebeurt. Dat zorgt voor heel veel stress en angstgevoelens. Zo’n control freak was en ben ik ergens nog steeds. Ergens diep in mij was echter al een tijdje een gevoel aan het borrelen dat ik behoefte heb aan veel meer diepgang, weten, kennen, ervaren. Maar angst voor pijn en verdriet zorgt er vaak voor dat we niet op de diepere lagen van onszelf terecht komen, of dichter bij onszelf….. ik zie dat heel veel om me heen, ook bij mezelf. Mensen die als het ware compleet buiten zichzelf leven en vooral hard blijven roepen dat alles goed met hen gaat…. Die onechtheid vind ik erg moeilijk. Want het leven is niet altijd fijn en prettig en mooi en harmonieus en dat hoeft ook niet. Maar daar zijn we ons voor gaan schamen. Echt zijn, je zwakheden erkennen is moeilijk voor veel mensen. Ook voor mij. Maar ik zoek er wel naar; ik wil het wel.

 

Een grappige gedachte waar ik me de afgelopen dagen van bewust werd.

Met Julia en Eva ben ik tot grote irritatie van vele anderen altijd heel voorzichtig geweest. Ik vind het heel vervelend als mensen hen gaan zoenen als ze zelf snipverkouden zijn. Ik vind dat trouwens voor mezelf ook niet fijn, maar mijn kids probeer ik daar altijd voor te beschermen. Het kindje in mijn buik kan ik niet beschermen. Als zij wat mankeert, dan is daar geen medicijn voor. Toen ik me dat realiseerde, drong ook tot me door dat ik daar heel veel van kan leren. Dat ik geen of weinig controle heb over hoe lang ze gaat leven, dat ik haar levenskwaliteit en levensduur helemaal in handen moet leggen van degene die haar hartje heeft laten kloppen. Deze situatie leert me nu dat ik los moet laten en zal moeten aanvaarden dat er nu eenmaal dingen in het leven zijn die we niet in de hand hebben. En gek genoeg geeft me dat ook een gevoel van rust, dat loslaten van al die verantwoordelijkheid die ik altijd op me neem.

Het kaf scheidt zich van het koren.

Een andere gedachte waar ik me gewaar van werd, is dat ik me niet meer wil belasten met allerlei onzinnigheden en kleine irritaties. En dat ik ontzettende behoefte heb om alles en iedereen waar ik me in het verleden aan heb gestoord, nu voor eens en voor altijd te vergeven en los te laten. Een soort van innerlijke ‘grote schoonmaak’ om zoveel mogelijk energie in mezelf vrij te zetten en ruimte te creëren voor een nieuw leven met Josephine. Maar met ons besluit om voor Josephine te kiezen is ook van een aantal mensen heel duidelijk gebleken dat ze moeite hebben met deze keuze. Ook mensen die heel dichtbij ons staan. En dat doet pijn om te ervaren. Er zijn momenten dat ik het wel wil uitschreeuwen van woede en frustratie “moet ik dan mijn kind vermoorden om vrienden met jullie te blijven of jullie goedkeuring te ontvangen?”…. nee dus. Het kaf scheidt zich hier van het koren en dat is goed, prima zelfs. Dat maakt loslaten makkelijker en ook duidelijk wie echt bij ons horen en wie niet.

Dan wil ik graag afsluiten met wat Kahlil Gibran in “De Profeet” zegt over vreugde en verdriet:

Vreugde en Verdriet

En toen zei een vrouw: “vertel ons over vreugde en verdriet” en hij antwoordde, zeggende:

“Je vreugde is je ongemaskerde verdriet.
De bron waaruit je lach opwelt is dezelfde die maar al te vaak gevuld was met je tranen.

Hoe kan het ook anders ? Hoe dieper verdriet in je wezen inkerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten.
Is de drinkbeker die de wijn bevat niet dezelfde beker die in de oven van de pottenbakker gehard is ?
En is de luit die de geest tot rust brengt niet hetzelfde hout dat met messen werd uitgehold ?

Kijk als je je verheugt diep in je hart en je zult ontdekken dat enkel wat verdriet berokkent, vreugde schenkt.
Kijk als je verdriet hebt opnieuw in je hart en je zult zien dat je in werkelijkheid huilt om wat eens je grootste verrukking was”.

Sommigen van jullie zeggen: “vreugde is groter dan verdriet” en anderen: “nee, verdriet is groter”.
Maar ík zeg je: “ze zijn onafscheidelijk”.
Tezamen komen ze en als de een aanzit aan je tafel, bedenk dan dat de ander ligt te slapen op je bed.

Ja, als de schalen van een weegschaal balanceer je tussen je vreugde en je verdriet.
Alleen als je leeg bent, ben je in rust en in evenwicht.

Als de schatbewaarder je optilt om zijn goud en zijn zilver te wegen, kun je het rijzen en dalen van je vreugde of je verdriet niet vermijden.

Kahlil Gibran (uit: De profeet)